چطوری شکستگی لگن را درمان می کنند؟

بعد از اینکه تشخیص شکستگی مفصل ران داده شد پزشک معالج وضعیت سلامتی کلی بیمار را مورد بررسی قرار میدهد. درمان این شکستگی ها غالبا عمل جراحی است. ندرتا اگر بیمار مشکلات طبی زیادی داشته باشد و بدن او تحمل جراحی و بیهوشی را نداشته باشد جراحی انجام نمیشود ولی در این موارد بیمار به احتمال زیاد توانایی راه رفتن را برای همیشه از دست خواهد داد.

در اکثریت بیمارانی که شکستگی مفصل ران دارند درمان با کمک عمل جراحی است. عمل جراحی این بیماران هرچه زودتر انجام شود بهتر است. البته قطعا زمانی لازم است تا بیمار برای جراحی آماده شود. این آمادگی بصورت انجام آزمایشات لازم و بررسی سیستم قلبی عروقی و تنفسی بیمارو و یزیت او به توسط پزشکان مشاور مثل متخصصین قلب و بیهوشی خواهد بود.

جراحی میتواند هم با بیهوشی عمومی و هم با بیحسی انجام شود. نوع جراحی بسته به محل جراحی و وضعیت کلی بیمار دارد

در شکستگی های لگن در ناحیه گردن استخوان ران نوع درمان بسته به سن بیمار دارد. در مواردی که شکستگی بدون جابجایی باشد درمان معمولا بصورت فیکس کردن محل شکستگی به توسط چند عدد پیچ است.

در مواردی که شکستگی با جابجایی باشد اگر سن بیمار زیر 60 سال باشد درمان معمولا بصورت جااندازی شکستگی و فیکس کردن آن با پیچ یا پلاک است و در مواردی که شکستگی با جابجایی در فرد با سن بالای 60 سال باشد درمان معمولا جراحی آرتروپلاستی است

در آرتروپلاستی سر استخوان ران کلا برداشته میشود و به جای آن یک سر مصنوعی جایگرین میشود. علت این تفاوت در رویکرد این است که در سنین بالا احتمال جوش خوردن شکستگی گردن استخوان ران کم است و پزشک ترجیح میدهد که به جای سعی در جوش دادن شکستگی بیمار را هر چه زودتر تشویق به راه رفتن کند که این با جراحی آرتروپلاستی امکان پذیر است.

در شکستگی های اینترتروکانتریک درمان معمولا بصورت جااندازی شکستگی و فیکس کردن آن با کمک نوعی پلیت به نام دی اچ اس DHS یا استفاده از میله های داخل استخوانی intramedullary nail است. در این نوع از شکستگی احتمال تغییر شکل مفصل ران و یا کوتاه شدن پا و یا جابجا شدن پیچ و پلاک بکار رفته در جراحی وجود دارد

در شکستگی ساب تروکانتریک درمان معمولا بصورت عمل جراحی جااندازی شکستگی و فیکس کردن با میله داخل استخوانی یا پیچ و پلاک است.

غالب شکستگی های مفصل ران در سنین بالا ایجاد میشوند و میتوانند مشکلات جدی را تا آخر عمر برای بیمار ایجاد کنند. این شکستگی ها بیشتر در خانم ها و بعد از سن یائسگی که استخوان ها به سمت پوک شدن پیش میروند بیشتر دیده میشود. افرادی که بیماری های زمینه ای مانند بیماری های قلبی ریوی یا کلیوی دارند بیشتر به این شکستگی ها دچار میشوند و این مراقبت از بیمار را باز هم مشکل تر میکند.

طبق آمار تنها یک سوم افراد مسنی که دچار این شکستگی میشوند بعد از درمان خواهند توانست توانایی راه رفتن قبل از شکستگی را دوباره بدست آوند و یک سوم دیگر مشکلاتی در راه رفتن پیدا خواهند کرد. متاسفانه یک چهارم تا یک سوم افراد مسنی که دچار شکستگی مفصل ران میشوند در یک سال اول بعد از شکستگی فوت میکنند.

این احتمال فوت در سال های بعد هم بالا میماند بطوریکه هشت سال بعد از شکستگی ریسک مرگ و میر در این افراد حدود دوبرابر دیگر همسالانشان خواهد ماند. علت فوت متفاوت است ولی میتواند مشکلاتی مانند سکته قلبی یا مغزی یا عفونت های ریوی و یا ادراری باشد.

پس میبینیم خطراتی که با وقوع این دسته از شکستکی ها جان بیمار و سلامتی وی را تهدید میکند بسیار زیاد است و این مسئله اهمیت این شکستگی ها را نشان میدهد.

خوشبختانه نکات مثبتی هم وجود دارد.

علت عمده بروز شکستگی های لگن در مفصل ران در سنین بالا پوکی استخوان است و پوکی استخوان تا حدود زیادی قابل پیشگیری است. پس میتوان احتمال شکستگی مفصل ران را با پیشگیری از پوکی استخوان کم کرد. رعایت اقداماتی مانند مصرف کافی کلسیم و ویتامین دی و داشتن فعالیت های بدنی بخصوص راه رفتن به اندازه کافی میتواند تا حدود زیادی از بروز شکستگی های مفصل ران پیشگیری کند.

با در نظر گرفتن اینکه متوسط سن جامعه در حال بالا رفتن است و شکستگی های مفصل ران بیشتر در سنین بالا ایجاد میشود اهمیت توجه به این شکستگی ها و راه های پیشگیری از آن خود را بیش از پیش نمایان میکند.

چه عواملی احتمال بروز شکستگی لگن در مفصل ران را بیشتر میکنند

وجود عواملی خاصی در هر فرد میتواند احتمال بروز شکستگی های مفصل ران در ناحیح لگن را افزایش دهد. البته وجود یکی یا چند تا از این عوامل در یک فرد حتما نشان این نیست که آن فرد دچار شکستگی مفصل ران خواهد شد ولی احتمال بروز آن را افزایش میدهد. دانستن تاثیر این عوامل میتواند به ما کم کند تا با پیشگیری از آنها احتمال وقوع این شکستگی ها را کم کنیم. مهمترین این عوامل عبارتند از

• وجود پوکی استخوان
• سن بالای 65 در زنان و سنی بالای 75 سال در مردان
• زن بودن
• داشتن سابقه خانوادگی پوکی استخوان یا شکستگی مفصل ران
• داشتن سابقه شکستگی ناشی از پوکی استخوان در لگن یا ستون مهره یا مچ دست
• لاغر و قدبلند بودن
• مصرف سیگار و دیگر دخانیات
• عدم تعادل و بالا بودن احتمال زمین خوردن
• اختلال بینایی بطوریکه احتمال زمین خوردن را افزایش دهد
• مصرف داروهای حاوی کورتون
• مصرف زیاد الکل و قهوه
• مصرف کم کلسیم و ویتامین دی
• مصرف داروهای خواب آور یا کم کننده تعادل
• نداشتن فعالیت بدنی یا کم بودن آن
• الزایمر
• زندگی در خانه سالمندان

مهمترین عاملی که احتمال شکستگی لگن در مفصل ران را زیاد میکند وجود پوکی استخوان است. در بیماری های زیر احتمال پوکی استخوان زیاد میشود و با درمان این بیماری ها میتوان احتمال شکستگی های مفصل ران را کم کرد

• یائسگی زودرس
• پرکاری تیروئید یا پاراتیروئید
• وجود سوء جذب مثلا در بیماری های التهابی روده یا بیماری سلیاک
• وجود روماتیسم هایی مانند روماتیسم مفصلی
• بیماری های مزمن کبدی
• نارسایی کلیوی